Vilvoorde wenst u een goede reis

Veel mensen, ook in België, hebben het jaren lang moeilijk gehad. Bij de woorden Brussel – Halle – Vilvoorde konden ze zich nauwelijks iets voorstellen, laat staan bij de splitsing ervan.

Toen het afgekort werd tot BHV, werd het nog erger. Een verbrande BH nabij de Verbrande Brug? Dat laatste is een brug in Vilvoorde naast de elektriciteitscentrale en over het kanaal Charleroi – Willebroek.

Dat kanaal bijvoorbeeld is helemaal gesplitst en niemand merkt er iets van. Behalve misschien de schippers en de vissen heel soms. Tussen Charleroi en Brussel is de uitbater het Waals Gewest, in Brussel is dat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en tussen Brussel en Willebroek het Vlaams Gewest, dat daartoe de vorm NV Zeekanaal heeft aangenomen zodat u en ik het niet merken.

Wat we dan weer wel erg goed merken is in Vilvoorde het station. Dat is helemaal gesplitst.
Het stationsgebouw is gerestaureerd. Het staat er al jaren netjes bij. De bakstenen gevels zijn niet langer zwart maar rood. Vanbinnen ziet het er redelijk modern en aangenaam uit.

De perrons echter zijn deels afgebroken en grotendeels verloederd. De overkappingen roesten. De bescherming van de trappen bestond ooit uit glas in lood. Dat is er overal uitgehaald en niet vervangen. Geen bescherming meer dus. De plaatsen waar je als reiziger zou kunnen zitten om op de trein te wachten zien er zo vervallen uit dat je van geen bank meer kunt spreken en dat niemand er nog gaat zitten. Of het moet een zwaar dronken reiziger zijn. En die gaat er dan eerder liggen.
Als bij wonder stoppen daar nog dagelijks treinen. Het ergste is echter wat te zien is op een gebouw wat verderop in de richting van Brussel. Het zou een seinhuis kunnen zijn. Daarop hangt een bord dat zegt: VILVOORDE wenst u een goede reis.

Makkelijk? Nee hoor

Ik wist dan wel dat het schaap met vijf poten een figuur uit het dromenrijk is. Toen ik het ontmoette, had ik het niet eens herkend.

(zin uit een roman die zich laat schrijven in het frans en zich niet makkelijk laat schrijven)

Moeder, vader, waarom schrijven of lezen wij? en dan nog poëzie?

De zelfkweller onder jullie vindt hier een zwaar stukje bedenkingen. Vanuit de vraag wat is poëzie. De niet-zelfkweller kan volstaan met dit:

Met een gelukkig slechts lichte irritatie en een lichtjes toenemende verbazing en daartussendoor wat verwondering heb ik dit stuk – vier bladzijden! – tot mij genomen. Na afloop voelde ik me wel verplicht er opnieuw afstand van te nemen. Het brengt namelijk geen zoden aan de dijk. Daarom heb ik het samengevat:
Poëzie is niet, maar kan zijn:
• Het gat van de wereld dichten, dan wel
• De wereld een gat toedichten.
We doen dat uiteraard zo dat het de toehoorder – en later de lezer – met verstomming slaat dan wel zo dat het de toehoorder – en later de lezer – in dat gat doet verdwijnen.
Eenmaal neergeschreven maar vooral uitgesproken is het poëzie, zie.