Andijver

Vandaag ga ik over tot de aanleg van een platform of een draagvlak, we zien wel; vandaar uit zal ik in de loop van volgende week een manifestatie houden, helemaal alleen, met mondmasker en plakkaat. Een spandoek draag je niet alleen.

Waarom en waarvoor? Autisme is een steeds driester om zich heen grijpend verschijnsel. Vroeger kon je met veel geluk een keer in je leven een autist ontmoeten. Nu is dat gemiddeld drie keer per jaar. Tja, een verbeterde diagnose helpt daarbij ook, uiteraard. Zo is het van belang de juiste onderverdeling aan te brengen. Er is autisme en autisme. Zelf ken ik er een paar en het zijn meestal autisten van het type asperge.

In hun niet aflatende ijver om almaar meer kennis op te doen, zijn wetenschappers er onlangs in geslaagd een nieuw type autisme te omschrijven: de andijvie. De patiënt heet dan de andijver. De onderzoeker die erin geslaagd is dit type voldoende gedocumenteerd te omschrijven heet Jacobus Andijvie. Ik wil dit onder de aandacht brengen door een eenpersoonsmanifestatie (in tijden van antisegregatie is het ongepast te spreken van een eenmansmanifestatie); met een plakkaat in de hand, kom ik door het hele land. Daarop staat geschreven: alle rechten voor de andijver. Vooreerst: het recht op erkenning; ten tweede: het recht op een betrekkelijke baan, gepaste arbeid; ten derde: het recht op een uitkering als geen enkele baan past.

Op het eerste zicht lijkt de andijver op de asperger. Hoge concentratie bij elke activiteit, smalle focus, vurige passie. De andijver echter verschilt in die mate en in die zin dat hij of zij daarnaast ook nog eens buitenmatig nieuwsgierig is, waarbij die nieuwsgierigheid zich beperkt tot een enkel onderwerp. Het lijkt een obsessie maar de onderzoekers hebben in alle gekende gevallen geen obsessie aangetroffen. De maatschappelijke problemen voor de andijver zijn dezelfde als voor de asperger. Het kan dan ook niet moeilijk zijn om voor dit nieuwe type een dossier aan te leggen. ‘Een tegen een, allen tegen het virus’