(geschreven in
organische extase)
Het krabben staat
los van de krabber. Denk aan de wolkenkrabber. Daar denk ik liever niet aan.
Wordt vloeibare
romantiek ook drinkbaar? Er stroomt water door een beek die uitmondt. Het inmondige
staart onomwonden voor ons uit. Alles loopt los tot de duur het oploszout het
overneemt. We verdienen het niet maar krijgen het alsnog.
Een wolk verliest
haar broek. Het krabben maakt de korst op de kont van de wolk los. Veel meer
valt er niet te rapen.
We houden stand
dankzij de tuin. En onze luim. Als we die zouden laten wegkrabben zou de hemel instorten. Op het
dak van de wolkenkrabber hangt thans verloren de broek van de wolk.
Het baat, het
schaadt, het raakt de bassnaar. De klank neemt het over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten