Hoe komt dat toch? (hier allemaal aan zijn einde)

We hebben onlangs binnen de Nieuwe Toren van Babel een werkgroep opgericht die zich inlaat met het verzamelen van gegevens over separatisme, afscheidingsbewegingen dus. De basis is het scheidingsproces van Tsjechoslovakije. Er is een cel in de werkgroep die, eerder slapend, het proces in Spaans Baskenland volgt. Een andere cel, die dan weer heel waakzaam is, volgt de ontwikkelingen in België op de voet. Een van de leden van deze cel, die in hartje Brussel werkt, maakte het volgende rapport:

"Deze week kwam ik op een dag ontiegelijk vroeg aan op kantoor. De deuren waren pas open. Het eerste wat ik hoorde was iets wat een beetje lijkt op Arabisch. Op dat uur is de onderhoudsploeg volop bezig.

De dag ervoor had ene Pascal Smet zich de onsterfelijkheid aangemeten met zijn belachelijke idee om de wereldtaal Arabisch in Brussel te vervangen door de gewesttaal Engels.
Een studie van de Vrije Universiteit Brussel had net uitgewezen dat het Frans in Brussel terrein verliest ten gunste van het Arabisch. Dat trouwens geen Arabisch is maar de streektaal van Marokko, het Malgerbisch. Bovendien blijken, bij nader toezien, de meesten onder hen Franstalig te worden als het op de omgang met de Belgische overheden aankomt. Waarom dan zo'n studie?

De scheiding van noord en zuid in België dreigt een vechtscheiding te worden; beiden willen Brussel voor zich houden. In dat kader past die studie van de Vrije Universiteit. Die scheiding zit er elke dag duidelijker aan te komen, nu ook de Zuid-Belgen duidelijk uit de kast komen, als separatisten in de feiten, dit wil zeggen afscheiding zonder veel beweging.

Nog in het kader van de vergankelijkheid der wereldtalen noteerde ik vandaag het volgende in de trein. De oude vos, een voormalig ontwikkelingsamenwerker en nu als ambtenaar geïntegreerd op de federale overheidsdienst Buitenlandse Zaken, heeft een dochter die talen wil studeren. Eerst dacht ze aan Germaanse filologie. Maar ze dacht verder en denkt nu aan geschiedenis en Swahili en Kigali. Want, aldus de oude vos, tegenwoordig moet je in pakweg Afrika niet meer binnen komen, Frans spreken en eisen dat de anderen dat dan ook maar doen. In België trouwens ook niet, voegde ik er aan toe."

Nog dit: een slapende cel is zoals iemand die slapend rijk wordt. Zo'n cel is dus niet actief maar houdt toch de stand van zaken bij, van op afstand. Een waakzame cel is er een die infiltreert en participerend observeert.
De vergankelijkheid der wereldtalen. Denk daarbij aan het Frans, dat eeuwen lang de dominerende wereldtaal bij uitstek was. Nu is het een gewone wereldtaal. Zijn status is dus niet vergaan maar wel zijn positie.