Zelf kan ik zo’n onwoord niet bedenken. Het is erger dan prostitutie. Kenniseconomie, kent u die uitdrukking? Wel beter niet, eerlijk gezegd.
Laat u me dit vertellen:
Ik ben afgestudeerd en op de arbeidsmarkt gekomen in volle petroleumcrisis, 1977. Een crisis is een veel gebruikt argument om u te laten weten dat er geen werk aan de winkel is.
Ik kluste wat in een boekhandel en werkte free lance op radio drie, het huidige Klara. Voor de rest was ik de dagen dat ik niet werkte, werkloos.
De werkloosheidsdienst had een dossier gemaakt. Daarin dacht ik dat ze hadden genoteerd wat ik had geantwoord op hun vragen. Ik ben afgestudeerd in de wijsbegeerte met als optievakken (tegenwoordig heet dat minor of zo) moderne talen en geschiedenis. Ik had de werkloosheidsdienst laten weten dat ik werk zocht als journalist of toch in de communicatiesector.
Behalve petroleumcrisis stonden we aan het begin van de kennismaatschappij. De PC bestond nog niet, er was telefoon en er was fax, er was de fotokopieermachine. Maar er broeide iets. De kennismaatschappij.
Toen de radio me liet weten dat mijn statuut van free lance in de vuurlinie van de vakbond was komen te liggen, trok ik naar de werkloosheidsdienst. Ik wou eens zien hoe het stond met mijn dossier: ze konden me iets aanbieden in het onderwijs. Dat ik hoe dan ook en nooit of te nimmer in het onderwijs wou werken had ik ze nochtans uitdrukkelijk gezegd. Toen ik die oenen vroeg of ze niets hadden in de sector waar ik wel wilde werken, kreeg ik te horen:
- Nee, mijnheer, er is niets.
- Ik bedoel, in de communicatie.
- Ha, dat bedoelt u. Hoezo?
- Wel, hebt u niet opgeschreven dat ik in die sector wil werken?
Stilte, gefrutsel in de papieren, er kwam iets boven na ampel zoeken. Ze hadden iets, maar het was niets voor mij, zeiden ze. Ik heb het papier net niet uit hun handen gerukt en ben me gaan aanbieden voor die baan. Bleek dat er slechts een andere kandidaat was, die uitdrukkelijk had gezegd dat hij na zes maanden naar Australië zou verkassen. Ook dat heb je als het crisis is.
Dus versierde ik die baan op een makkie. Toen ik dit meedeelde aan de werkloosheidsdienst, hoorde ik daar tot mijn opperste verbazing deze woorden – nooit zal ik ze vergeten:
- Hebben ze u aangenomen? Dat is dan hun probleem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten